لتاڙي بُت ڪدا سارا، پُڳاسين پياڪ مئخاني
اکين ۾ چنڊ جا چارا، پُڳاسين پياڪ مئخاني
وِڃائي دوست معنائون، ڇڏيون دنيا ۾ چاھت سڀ
محبت سُور واڌارا، پُڳاسين پياڪ مئخاني
پُڪاريو ٿي جوانيءَ جا، پوئي گجرا حسينائن
وِساري مُشڪ بوءِ چارا، پُڳاسين پياڪ مئخاني
اڪيلائن وڪوڙي ھِن، ڇڏيون سڀ موسمون دِل جون
ڀري ڏي جام ٻاجھارا، پُڳاسين پياڪ مئخاني
ڏِنو ڇا پارسائيءَ آ، مِليو مُھذب پڻي مان ڇا
ڇڏي دنيا جا مونجھارا، پُڳاسين پياڪ مئخاني
حُڪم ڪنھن جو نه مڃيوسين، چريو جاهل چيو دنيا
کڻي تُھمت جا کاپارا، پُڳاسين پياڪ مئخاني
عِبادت گاھ جي اڳيان، مٽيندي پير پل رُڪيا
جُھڪائي ڪنڌ کي يارا، پُڳاسين پياڪ مئخاني
مُنافق ٿي نه سگھياسين، شھرُ جلادُ ٿيو ساقي
مِٺا ماڻھو ٿيا کارا، پُڳاسين پياڪ مئخاني
چِٽو ٿيو شعور جو شيشو، سفر اِدراڪ جو ’ساحر‘
بڻيو آ درد جي ڌارا، پُڳاسين پياڪ مئخاني