خوشبوءِ جھڙو پاڪُ فرشتو، مِٽي تاڻي ليٽي پيو
بي ترتيب حياُتيءَ جا ڪُجهه، لمحا واڻي ليٽي پيو
شور جي جھنگُل ، چين نھوڙيس، کاڌُس اندر خاموشين
پوڙھو اوڍي موت رضائي، شام جي ٽاڻي ليٽي پيو
لال ڪُنوار جو ور ٿيڻو ھو، پِستانن ۾ کيرُ ڇڏي
ماءُ جو سينو چاقِ ڪري اڄ، ڇو ربُ ڄاڻي ليٽي پيو
ڏُور سفر تان آيو چنڊُ ھو، رات اسان جي آڳر ۾
بادل مليُس نيري ڍنڍ ۾، نورُ اُماڻي ليٽي پيو
ڪنهن به نه ڄاتو، شاعر پنھنجي اندر ۾ اِدراڪ ھُيو
پوپٽ پڪڙي خواب اُڏائي ديپڪ ماڻي ليٽي پيو
ڪالهه پکين جي ٻولين جو ھو، محورُ مرڪز دِلبر جو
ٻير جو وڻُ سو ڇانو لُٽائي، جوڀن ڇاڻي ليٽي پيو
ڏينھُن سڄو ھُن لُڪ ۾ منھنجو، ساٿ ڏنو ھو وِک وِک تي
دوست پُراڻو پاڇو منھنجو، سجَ اُجھاڻي ليٽي پيو
ھُن کي پنھنجي پورھيت ماءُ جي، زخمن جو ٿي عِلاج کتو
پيڙي ھر ھڪ لمحو پنھنجو، ٿڪجي ھاڻي ليٽي پيو
ديپ اُجھائي، نيڻ جلائي، دُکيو ٿي سِگريٽ جيان
پن ڇڻ موسم ساحر ماڻي درد جي ڀاڻي ليٽي پيو