ڪھڙي لمحي ھِجرُ عِشق کاڌو نه آ
دردُ درويشُ آ، شاھ زادو نه آ
او گُلابي ڪلي تنھنجي سُرھاڻ جان
رُوپ منھنجي مٿان ڪو لبادو نه آ
تو نِھاريو اکيون، آيتون ٿي پيون
تو کي سجدو ڪرڻ جو اِرادو نه آ
تنھنجي وِڇڙي وڃڻ جي تصوُر کان پوءِ
آءُ جيئرو رھان مون ۾ مادو نه آ
ماڻھو درياھ دِل آ ضروُري پرين
ڇا ٿيو جيڪڏھن گھرُ ڪُشادو نه آ
ريڙھيون پائي اچن ٿيون جُھڳين ڏي خوشيون
دردُ ايندو ڪڏھن پر پِيادو نه آ
ڇانو جنھن تي امڙ جي دُعا جي ھُجي
ماڻھو ٿيندو اُھو بي مُرادو نه آ
ھا ضرُوري نه آ، چھرو چُغلي ھڻي
ٽھڪُ دِل جو ڪڏھن بي سوادو نه آ
پيار تنھنجي نچايو آ، پُتلين جيان
ورنه ”ساحر“ پرين دِل جو سادو نه آ