ھڪڙي جھلڪ جي آس ۾ جيئندي مري وئي
تنھنجي گليءَ رات ڪا، هلندي مري وئي
انگُور جو ڇُڳو ھُئي، ريشم جو نرم ڇُھاءُ
جوڀن جي نرم لام تان، ڇڻندي مري وئي
سُورج ٻُڏي سمونڊُ ۾ پھتو ھو انت کي
سُرمائي شام شھر ۾ رسندي مري وئي
اوگھڙ ڍڪي نه چنڊ کان ھُن جي به ٿي سگھي
ڪلهه رات ھرڻي رُڃ ۾ ڀڄندي مري وئي
لھرُن جي شور دانھن کي، ڀاڪُر ڀري ڇڏيو
سپنا مهاڻي پيار جا ڏِسندي مري وئي
گُھنگُھرُو به ھُن جي موت جا، شاھد نه ٿي سگھيا
نچڻي ته پنهنجي آڳ ۾ نچندي مري وئي
منھنجي اندر ۾ خوف جي، موسم ته دوستو
جلاد سان نِگاھ جي، مِلندي مري وئي
مرڪز جا تاج محل جان هر ڪنهن نظر جي هُئي
محبُوب جي نگاھ ۾ ڪِرندي مري وئي
جُھومر جيان سجيل هُئي ”ساحر“ جبين تي
پازيب جيئن بزم ۾ ڇِڄندي مري وئي