سانوريءَ جا جڏھن انگ آلا ڪيا، وڏ ڦُڙي دوستو
رنگ منھنجي نظر ۾ نِکاريا نوان، گج پڙي دوستو
چنڊُ ڪنھن جي اڱڻ جو، ٻُڏڻ تي ھُيو، زندگي آ ڏني
گنڊ جي ڍير تي ، ھڪڙي باسي سُڪل، روٽڙي دوستو
اوچي محلات ۾ پٿرن جي وچان منھنجو دمُ ٿي گُھٽيو
تازگيءَ جو ڏنو، مون کي احساس آ، جُھوپڙي دوستو
مون مريءَ جي گلين ۾ تلاشيون پئي ، سِنڌ جون سُوکڙيون
ياد پنھنجي مِٽيءَ جي، ڏِياري ڇڏي، موٺڙي دوستو
ڪير ھُئي اپسرا ڪُونج ڳيچي کڻي، ڇال ھرڻي ڏئي
منھنجون رولاڪيون ، مُرڪ جي منڊ ۾ وئي جڙي دوستو
باوضُو ھو بدن ، جنھن کي سجدا ڪيا ، فرشتن ھا جُھڪي
پيار جي نانءَ تي، تنھن جي عِذت لُٽي بي وڙي دوستو
شھر بي پير ۾ بي وسين جون ڀريون ڍوئڻيون ٿيون پون
شل ﻧﻪ ڪنھن جي نظر، ڪنھن جي قاتل نظر سان اڙي دوستو
پنھنجي تھذيب کي، ڀونءِ ڀاڳن ڀري، سُھڻو درياھ آ
تون ﻧﻪ ڀُلجان ڪڏھن شام وڄندي چيو، چنگ چڙي دوستو
ھُن کي وڃڻو ھُيو مُرڪ ”ساحر“ کڻي، نيڻ آلا ڇڏي
رُوح رھڙيو پئي، مون نِھاريو جڏھن در ڪڙي دوستو