توسان پُڄي ﻧﻪ ٿو سگھان، ڪائنر ﺗﻪ پوءِ مان،
ايڏو خصيصُ ناھيان، ڪمزور سان وڙھان.
اُڀران ٿي ڪنھن جي ذات ۾ اُميد جي ڪِرڻ
ترسو ﺗﻪ غم حيات جو، ڪُندن ڪري وٺان.
چوڌار بند چوڪيون، انڌي سماج جون
جُگنو سڀئي وري ويا، تنھنجي گليءَ منجھان.
ڀاڪُر ته ڪر ڍِلو سکي، ٻُوساٽ ٿي ٿئي
آزاد ساھ جو سُڳنڌُ ، ٿورو وٺي ڏِسان
انسان جو ﻧﻪ آجپو، جنھن ۾ ذرو ھُجي
اھڙي مان ويڙھ دوستو، ڇالاءِ جوٽيان.
ڀرجان ﻧﻪ ايسين جام ۾ موکي وري شراب
رستو ٽُپائي ٻار کي جيسين ﻧﻪ مان اچان
دستار جا ٿي ور ڏئي، رھزن جي سِر تي جا
اُن قوم جي مان سمجھه تي ڪھڙي ميار ڏيان
فولادي جگر آھِ ، تون ٻارڻ ڏي آڳ کي
ڀورُو ڀِتر ﺗﻪ ناھيان، برساتِ کان ڊِڄان.
خاموش ڪنھن نديءَ جيان، ’ساحر‘ جو آ سُڀاءُ
ڇيڙيو ﻧﻪ ھُن جي سرڪشي، سيلابُ ٿئي متان.