ديوار آ حِجاب جي چُپ چاپ گڏ ھلون ٿا
خُواھش جي ھڪ سمُونڊ ۾ ليڪن ٻُڏون ترُون ٿا
آيا الڳ ننگر کان پنڇي اسين ٻه آھيون
يادُن جون چار لھرُون تڙ تي ڇڏي وڃون ٿا
پيرن کي موج پُوڄي واپس مُڙي وئي آ
مدهوش ڪنهن ڪڪرجان درياھ تي وسُون ٿا
ساھن سان ٿي رھي آ ساھن جي آشنائي
ترتيب ڌڙڪنُن جي بيتاب تي ڀُلون ٿا
ڄاڻو سُڃاڻو آھيون درياھ ۽ ديس وانگي
پاڙي ۾ سج چنڊ جان جنمن کان گڏ رھُون ٿا
رفتار ھُڙڪ ٿئي پئي پاڇن جي واپسيءَ جي
اڻ ڄاڻ ڪنهن ڌُٻڻ ۾ ڀاري قدم کڻون ٿا
لوڏيون ٿا الوِداع ۾ رسمي هٿن کي ڇِڄندي
زخمي چپن تي مُرڪون ڄڻ لوڻ جان ڇٽيون ٿا
ميرو آ دِل جو شيشو، منظر به جھانورا هِن
بيتاب ٿي هٿن جون، ريکائون ٻئي ڏِسُون ٿا
دِل ۾ ڦُٽي رھي آ درياھ جي اُداسي
پياسا ملياسين ’ساحر‘ پِياسا الڳ ٿيون ٿا