پنھنجي وجُود اندر، چُپ چُپ ڀُري رھيو آ
ھڪڙو نفيسُ شاعرُ، پل پل جُھري رھيو آ
ديوانگي رُلي ٿي رستن جو شور اوڍي
قلندر نِگاھ ۾ ڪو، منظر گُھمي رھيو آ
ويران مئڪدي جي، چوکٽ جي اوسي پاسي
موکي اڄاڻ رمتو، پياسو رُلي رھيو آ
جوڳيءَ جي بين جھڙا، پُرسوز پيچرا ھِن
نانگڻ جي رقص جھڙو، رستو لُڇي رھيو آ
تن جي تنبُور تي ڪنھن، چوريون نفيس چيچون
بيتاب رُوحُ منھنجو، رِم جِھم اُڻي رھيو آ
ريشم نِگاھ ڪنھن جي، پٿر ڪري ٿي پارس
لھجن جي ڪُن ۾ ڪو، ٻيڙو ٻُڏي رھيو آ
مون ۾ ٿي ڇوڙ ھڪڙي، چنچل ندي ڪري ۽
منھنجو جلالُ ڪنهن جي، دم سان اُٿي رھيو آ
پنهنجي وجُود ۾ هڪ ارڏو پهاڙُ ’ساحر‘
سُورج مُکيءَ جان تنهنجي سامهون جُهڪي رهيوآ.