منھنجو وجُود جانان، کنڊر جون ھيڪلايون.
صحرا ۾ ڪنھن پُراڻي، مندر جون ھيڪلايون.
ماٺار جي ڪھاڻي، نِبري نه ٿي صدين کان
مون ۾ رھي پيون ھِن، ڪينجھر جون ھيڪلايون.
فُرصت گھڙي تون ماڻي، منھنجين اکين ۾ ڏسجان
ويران پتڻ جون شامون، سمندر جون ھيڪلايون.
بارش جي شام کان پوءِ، جيئن رات جي اُداسي
دِل جو جذيرو تو بن، قلندر جون ھيڪلايون.
حيران ٿي مان ڪتبو، پڙھندو رھيُس ته اُڀريون
رت ۾ ٻُڏل اُگھاڙي، خنجر جون ھيڪلايون.
تختو جلاد جلدي ھيٺيان ڪڍي تون وٺجان
آءٌ ڏسي نه سگھندُس، سنگھر جون ھيڪلايون.
احساس توکي ڪھڙو ٿُوھر جي بيوسين جو
ڪاٽيون ڪڏھن نه تو دِل بنجر جون ھيڪلايون
پلڪُن ۾ الوداع جي موسم جون بارشون هِن
چهري تي ڀُڄ جي هِن، منظر جون ھيڪلايون
ھر پل ھي ڀوڳنائون، ٽوڙي وجھن نه ”ساحر“
ناسُور ٿي ويون ھِن، اندر جون ھيڪلايون.