وِصال جي تمام شب گھٽا گجي وٺي ھُئي
نه ڄاڻ ڇو پِياس پر اڳي کان ڀي وڌي ھُئي
لھُو لُھان ٿي ويون، نفيس دِل جون خواھِشون
وِچان حياءَ جي ڀت پر، نه پلڪ ڪا ڊٺي ھُئي
لٿا سين ھڪڙي وقت ٻئي خواھشن جي کيت تي
ضرُورتن نه ڪنھن سمي اُتامِري ڪڇي ھُئي
ڦُلن جيان ڀُڳل ھُيس، اُداس غم جي آنچ تي
وجُود جي بٺيءَ ۾ ھوءَ گھڙي جيان پڪي ھُئي
بُکيا بگھڙ ٿي ڊوڙيا، هميشه ھُن جي تاڪ ۾
پنجوڙ کي پناھ لاءِ، روجهه خُود ٻکي ھُئي
پھاڙ تان لٿي ھُئي، نديءَ جي تيز وھڪ جان
مِزاج ۾ نفيس ھوءَ اروڙ جي مِٽي ھُئي
نيپاج پنھنجي ئي ڀريو رڳُن ۾ قوم جي زھرُ
سدائين سنگ چُور جي ھٿان ئي سِنڌ ڪکي ھُئي
خيام جي خيال جي وِشال ساحريءَ منجھان
ڪڻي کڻي مون تو مٿان رُباعي ھڪ لِکي ھُئي.