جبين تي مون کي جُھومر جان ھُيو مُرڪي سنواريو تو
کڻي پستين مجھان ڪک کي، پرين چنڊ جان اُڀاريو تو
بدن تي نانگڻيون سِرڪيون کِنوڻ ڊوڙي رڳن ۾ وئي
ڏندن هيٺيان هو چپ ڏيئي جڏي جيءَ کي جياريوتو
مون جاڙن آبشارن جان، اکيون اوتي ڇڏيون تو ۾
پياسي جھيل جان جڏھين، نِنڊاکو ٿي نھاريو تو
پکيڙيل پر اُنھيءَ ويلي، سھيڙيا مور ھا پنھنجا
حياءَ جي ھنج مان اکيون کڻي جنھن پل پُڪاريو تو
ڪري هُئي آجيان ڪومل چپن سان نانءُ منهنجي جي
اکين جي تخت تي راجا جيان راڻي ويهاريو تو
ڪنھين ڀيلي گھڙي وانگي، ھُيون مَسڪن اڪيلايون
ڀريل گھاگھر جيان ڪڇ تي، کڻي سائنڻ سنڀاريو تو
دٻيل خواھش جيان دِل جي، ھُيس پاتال ۾ آئون
ڪنول جان نيري پاڻيءَ جي، سطح تي مون کي تاريو تو
مان سونارن جي گلين ۾، ھُيس پيرن جو ٿڪُ ”ساحر“
ضرُورت مند جان مون کي، نفاست سان ٻُھاريو تو