پِنڃرو هو پيار تنهنجو، محدُود زندگي هُئي
نادان هڪ خواهش، ڀوڳائي بندگي هُئي
چُلهه تان لٿل تئي جان، مُرڪيس ٿي آءُ ظاهِر
منهنجي وجُود ۾ ڪا، صحرا جي تشنگي هُئي
رستا ڦٽي پيا ها، تانن جا هر نظر مان
خود چونڪ تي سنواري دِل جي مون درسني هُئي
پل ڀي رهي نه سگھندُس، هُن کان جُدا ٿي آئون
حيرت ٿئي ٿي دِل ۾، ڪيڏي نه سادگي هُئي
ظاهر ته گڏ هُياسين، چهري تي ٻن اکين جان
صحرا ۽ سمُنڊ جيڏي،اڻ جھاڳ پر وِٿي هُئي
اوڍيل هُئي ٻُور وانگي، تنهنجي زبان تي نهڪر
هٽيو حِجاب دل مان ،ظاهر ٿي عاشقي هُئي
بي شڪ چئي سگھين ٿو، منهنجو ئي ڏوھ هُوندو
زندان ۾ مون طلبي، آزاد تازگي هُئي
سوَ بار ڏئي سگھين ٿي تسلي اِها تون خود کي
تو کان جدا ٿي ساحر، ڪئي پاڻ خودڪشي هُئي