ڇُھيو چپن سان تو جڏھن حِجاب مان گُلاب کي.
ڀُلي ويا ھا فرشتا گُناھ کي، ثواب کي.
نئين نِڪور ڪُنوار جان پلئه نه تو پري ڪيو
مون رات توکان خواب ۾ جُدا ڪيو حِجاب کي.
شرارتون ھوا ڪيون، نفيس تو سان نِنڊ ۾
مون جرڪندي ڏِٺو پئي، جمال لاجواب کي.
چڳُن ۾ چاندني ڀري، سُتي آن چنڊ ھيٺيان
سُرورُ تنھنجي سونھن مان، مِليو آ ماھتاب کي.
نِگاھ تنھنجي نازنين، انبُوريون ھنيون پئي،
مون چوٽ کائي مُرڪيو، نه ليکيو عذاب کي
وساءِ پيار رِم جِھمون، جنم جنم ٺري پوي
دُکاءِ باھ ڪا سڄڻ، تپاءِ دِل جي تاب کي
پھاڙ جي پريان اُٿيو، پھاڙي ڦُول جو سُڳنڌُ
ﻧﻪ ڄاڻ ڪنھن آ ڇيڙيو، صبُوح جو رباب کي
مِليون اوھان جي مُرڪ مان، بشارتون ته ”ساحرو“
ڇڏي ڏنوسين اُن گھڙيءَ، صنم ڪدي شراب کي.