جھروڪا چنڊ جا چنچل، پرين ھر ھر پُڇن تنھنجو
نديءَ جا نيڻ گھُورين ٿا، پٿر ٿُوھر پُڇن تنھنجو
جِتان گُذران سوالي ھِن، گليون ماڻھو ۽ وڻ منظر
جُھريل ڪمري جون ديوارون، دريون ۽ در پُڇن تنھنجو
گُلن جي باغ مان گُذران، مِٽيان يا نھر ڪنڌيءَ تان
سکي پنڇن جو ٻوليون ۽، ڀِنل منظر پُڇن تنھنجو
نه ڄاڻان ڪيتريون دِل جون، تمنائون قتل ٿينديون
خُوديءَ جي پُل صراطن تان، وِٿيون دِلبر پُڇن تنھنجو
ڪُنوارا ڪامڻين ٽولا، گھڙا پنگھٽ ۽ پايل جي
رِدم تي پيرڙا کڄندڙ، اڙي شاعر پُڇن تنھنجو
گِريبان ۾ وِجھان جھاتي، ته آئينو پريان اُلري
سُتل احساس جھنجھوڙي، رُتون اڪثر پُڇن تنھنجو
سدائين تنھنجي سرواڻي، ڏيئو ٿيندي آ منزل جو
مُنجھيل رستن جون خاموشيون، پتو رھبر پُڇن تنھنجو
بھارُن جي رنگين رُت ۾ وٿين جي شاھراھُن تان
وِصل جا پل سنڀاري ٿيون، اکيون ساغر پُڇن تنھنجو
نه ايڏي ماٺ پھرين مون، پسي آ تنھنجي نيڻن ۾
ڪنڌيءَ جا ڪوڏ لھرُون ۽، سِپُون ’ساحر‘ پُڇن تنھنجو