سمجھي ويو تحرير ھان دِل جي چھري مان
ڇاڻين ٿي ڇو، پيلا پن تون لهجي مان
اڻ پُوري تعمير رهي آ جيون جي
نيڻ نه رڄيا پيار جي جل ٿل سپني مان
اوجاڳن جي اڻ کُٽ صحرا ڦهليل آ
چين جو بادل ٿو نه مٽي دِل رستي مان
ڳوڙھا ئي انجام ﻫﻤﻴﺸﻪ چاھت جو
درد جي ملندئي ورڇ وفا جي ورثي مان
توکي ڇو ارھائي ٿي محسوس ٿئي
ڪافر کي گر فيض ملي ٿو ڪعبي مان
خالي گھر ۾ خاموشين جي عيد اٿئي
ڇا ٿي ڳولين لُٽيل دِل جي ملبي مان
سج جا ڪھڙا ڪچي رنگ سان يارانا
نڪري اچ تون پيار جي دِلڪش دوکي مان
نا مُمڪن پاڻيءَ مان ”ساحر“ مکڻ ٿئي
گُذري ڏِس پٿر جي ڪڏھين ويڙھي مان