بُکيي پيٽ جو ڪو ڌرمُ دينُ ڪونهي
ھٿن جي لڪيرُن تي يقينُ ڪونھي
کٿُورين تي پردا، ھوائن تي بندش
ڪو جھرڻو ۽ ڪرڻو به بي دينُ ڪونھي
نه جُھومڪ جيئڻ جا، نه ماڻا مرڻ جا
رھي ڪا به مُورت، غمگينُ ڪونھي
کِلي خوش ٿيون ۽ روئي رُوح ٺاريون
ڇا دنيا ۾ اھڙي ڪا، زمين ڪونھي
اُجالن جي چادر نه ڦھلاءِ سُورج
انڌيري ننگر ۾، ڪو شوقينُ ڪونھي
ھزارين اکين جا، قتل خواب ٿي ويا
ڪو پڇتاءُ توکي، ته نابينُ ڪونھي
جھروڪن تي بارُود شعلا اوڳاڇيا،
چُمي چنڊُ اُڀري سان، جبين ڪونھي
ھوائن کان پُڇيو، پھاڙن ۽ جِھرڻن
ڇو ذرگُل سان اڄ آئي، ذرمين ڪونھي
ٿڌا ساھ ڳڻجن، گُناھن ۾ ’ساحر‘
اِنھيءَ ديس ۾ ڪو به مسڪينُ ڪونھي