دڳن جي ڌُوڙ مون ڇاڻي، موتين جو ھارُ ماڻيو تو
تماشو چونڪ جو بڻيس، پھرين پٿر اُماڻيو تو
ڪُفرُ منھنجي کي ڪوزي مان، ڪڍي آفاقُ بخشيئي پر
گُناھن کي گلي لائي، نه منھنجو سچُ سُڃاڻيو تو
اڇُوتن جان نظر تنھنجي کڄي ھر مُند ۾ سائڻ
ڪڏھن وارن مان پاڻيءَ جان، ڏئي ڇنڊ ڪو نه ڇاڻيو تو
هميشه تو جوانيءَ کي سُڳنڌن جو سفر ڄاتو
ڪڏهن ڪو دردُ ۾ ساڻو ٿڪل پل هو نه تاڻيو تو
رحل منھنجي نِگاھن جا، تنھنجي قدمن ۾ پکڙيل ھا
ڇِني ڇيھون ڪري پل ۾، عُمر ڀر ھو نه واڻيو تو
پُڳو توکان نه آٿت جو، اڌُوراڻو ڪڏھن اوڇڻ
سدا لھجن ڪڙھائيءَ ۾، مون کي محبُوب ٽاڻيو تو
دُکيون اُلڪن جي آويءَ ۾، عِبادت عِشق جون راتيون
صدائون ٿي سزا موٽيون، نه گُفتو ڪو وراڻيو تو
سُرن جي سانوڻين ”ساحر“، اُٿل کاڌي اندر ۾ پر
گُلابن جي ھُڳائن ۾، پرين ٻيڙو پلاڻيو تو