موکي ناياب مئي تو، پياري جڏھن
اُڃ درياھ تي ٿي ھُئي ڀاري جڏھن
شام بيساخين تي ھلڻ پئي سکيو
الوداع جي ڪئي تو تياري جڏھن
خواھشن جا ڪبُوتر رڳن تي لٿا
تو چُمي مُٺ کولي اُڏاري جڏھن
تنھنجي چھري تي پوپٽ حياءَ جا اُڏيا
مون ڇُڙيل چڳ تنھنجي سنواري جڏھن
تو کي حق ھو ڀري بزم ۾ تو گھُري
مُرڪ توکان وتل ھُئي اُڌاري جڏھن
ڳڻپ پُوڄارين جي وڌي مون تنهنجي
مُورتي هُئي پٿر مان اُڀاري جڏهن
عڪس ميرا ٿيڻ رات فِطري ھيُا
ھڪڙي جُملي وِڌي دِل ۾ واري جڏھن
مون کي درياھ ”ساحر“ ھو پرکيو تڏھن
دِل کي پائي وئي ھڪ ڪُنڀاري جڏھن