مِليا نه لُڙڪ ئي مليا ۽ مُرڪ جي ميٺاس کان رھياسين اوپرا اسين
کُٽو سفرُ نه درد جو زخم زخم وجُود ٿيو، جُھرياسين ھيکلا اسين
ننگر ننگر جون موسمون، اکين اکين ۾ اوتيون ، وفا پرستيون ڀوڳيون
مِلين ته ڪنھن به موڙ تي، پتو نه تنھنجو ڪِٿ پيو ٿڪن جا اولڙا اسين
شمع شمع جلون پيا، ڦُڙو ڦُڙو ڳڙون پيا، گھڙي گھڙي جُھرون پيا
لُڇون نه ذلتون سوين، ڪُڇون ڪُفر جون تُھمتون وڃون ڪيڏانھن خُدا اسين
زبان زبان تي شھرتون،ھي ذلتون ھي وحشتون،نظر نظر ۾ بي رُخيون
رُٺل رُٺل گلي گلي حقارتون سماج جون، ھُجون ڪي ڇيڳڙا اسين
مُبارڪون مُبارڪون اوھان ته ماڻيون راحتون لُٽيون اسان جون چاھتون
صليب تي سنوارجي ترار تي تنوارجي، رھياسين بي وفا اسين
مُڙي ڏٺئي ته دِل ڳلي ڪو سازُ ٿي ڇِڙي پئي ، ڪو رنگُ ٿي ٽِڙي پئي
اي چنڊ تنھنجي رُوپ جا، ٿا جن ۾ عڪس ئي لھن اُھي ئي آئينا اسين
وِٿيون گھٽيون وِصال جون، ٽِڙيون چپن تي موسمون ، گُلاب دِل جون سڀ گليون
اکين ۾ رِم جِھمون لٿيون، لڪير ميل جي ٻُڏي تباھ دِل ڪٿا اسين
اوھان ٿُڏيو سماج جي نِگاھ ڀي ٿي اوپري، رھي نه ڪا جڏھن گلي
سميٽي ساريون موسمون، ٿڪل ٿڪل قدم کڻي ٿياسين ميڪدا اسين
نه شاعري نه ساحري اجھو پرين آ ٿي سگھي، ملي نه ڇانو جي گھڙي
جنم جنم کان درد جي، سمونڊُ جا سفير ۽ اُداس سلسلا اسين.