ٿورو ته ترس پنھنجي خطا يادِ مان ڪيان.
سُوري چُمڻ کان پھرين وفا يادِ مان ڪيان.
آ ڳالھه ساري ظرف جي مصلُوب ڪر ڀلي،
ڪھڙي خطا جي ڏين ٿو سزا يادِ مان ڪيان.
مقتل جي در تي تنھنجو، ٿيو ديدار آ نصيبُ،
ڪھڙي پُني آ ماءُ جي دُعا يادِ مان ڪيان.
مون کان ذرا وجُود جا ئي ميڙجن نٿا.
فُرصت گھڙ ي ملي ته صبا يادِ مان ڪيان.
جيئان ٿو تنھنجي پيار جا ماڻڪ چُڳي چُڳي
سمجھان جو توکي خُود کان جُدا يادِ مان ڪيان.
ڪنھن ڪنھن جا مون صليب ھا پنھنجي ڪُلھي کنيا،
ڪنھن جي ھٿن کي بخشي حِنا يادِ مان ڪيان.
اي شھر تنھنجون بي رخُيون چوڙيون گھڻيون گھڻيون،
واھڻ جو با وضُو ٿو حيا يادِ مان ڪيان.
ڌرتيءَ تي ڪنھن پکيڙيون آنڌيون انڌير جون،
ڪنھن ڪنھن جلايا ڏاتِ ڏيئا يادِ مان ڪيان.
گُونگن کي ڪنھن زبان آ ”ساحر“ عطا ڪئي،
ٻوڙن ٻُڌي آ ڪنھن جي صدا يادِ مان ڪيان.