تنھنجي نيڻن جي محبُوب موسم، ميڪدن جا پتا ٿي ٻُڌائي
جام ڇِرڪي ھٿن مان وڃن ٿا، ڇير ڇم ڇم ٿي بي خُود بنائي
شام اوڌر ڪجل تنھنجي اک جو، تنھنجي اوبر گُلابن جو جوڀن
تنھنجي نھٺين نِگاھن جي برکا، مور من ۾ وئي آ نچائي
ميڙ ۾ تون سنورجي ٿي نِڪرين پِنڊ پھڻن جيان گھُوري دنيا
پير سيرين کڻن ساھ رستا، ماٺ تنھنجي عِبادت لکائي
جيئن جُھومڪ ڳلن کي ڇُھن ٿا، ڀئونر اُڏريو اچن ٽاري مکڙيون
واءُ تنھنجي چڳُن مان چنبيلي، مست ٿيو آ کٿُوري چورائي
تون نِھارين نشيلي نظر سان، سانت پوشاڪ پائي سمندر
تنھنجي پاڪيزگيءَ جو قسم آ، چنڊُ توکي ڏِسي ٿيڙ کائي
مُرڪ وِرڇين ته ڀاسي هوا ۾ گيت سنگيت جو سهڻو سنگم
ساھ تنهنجي جو پُرڪيف سرگم سانت گھاگھر کي سرتي اُمائي
چپ چورين ڄڻي سِپ ماڻڪ، وار کولين نچن اُڀ تي ڪڪريون
پير ريشم پڌر تي گُھمائين، ڀاڳُ ٻيڻو سکي ڀونءِ ڀائي
تنھنجو ساحرُ نه شاعرُ ھُجي ھا، ڪو گداگر مُسافِر ھُجي ھان
سُونھن تنھنجيءَ ڪوي آ بڻايو، عِشق اوچو ڇڏيو آ اُڏائي.