خوشبوءِ جي ڪھاڻي رتُ رتُ آ، ھر ڏيک ڏُُکايل آ جانان
ھِن ديس جي چنچل چانڊوڪي، گھنگھور جي گھايل آ جانان
مان تنھنجي ڪومل ٻانھُن جي ٿڌڪار ۾ ڪھڙي نِنڊ ڪيان
انڌڪار وطن جي وستين تي، ڪنھن خوف جان ڇانيل آ جانان
پوشاڪ ۾ پيوند اڳڙيون ھِن اوبر جي چادر آ سِر تي
جنهن رُوپ جو رازُ هو آئينو سو رُوپ وِڪايل آ جانان
بدڪار جي ڀاڪُر جي ٿي ڀري لاچار بُکاري وڻجاري
مڪار جي مُک تي مُرڪ ڏِسي، آڪاس رنجايل آ جانان
ھي ميڙ بُکايل ماڻھن جا، گھر گھاٽ وڃايل ماڻھن جا
ھڪ اڻڀي مانيءَ لاءِ پريان ڪشڪول وڇايل آ جانان
بي خوف گُھمن ٿيون ويرانيون برسات جي ڀُريل بستين ۾
ڪو ناھ ٽھوڪو مورن جو ڪا ڪونج نه آيل آ جانان
ھُو ٿورو پريان ٻُڌ جھوپي مان آوازُ اچي ٿو سُڏڪڻ جو
ٿڃ ڪا نه مِلي ٿس ڏينھن کان، ڪو ٻار بُکايل آ جانان
ويڪائو ضميرن کي ’ساحرُ‘ مٽيءَ جون ميارون ڪھڙيون ڏي
باظرف ھزارين ماڻھن جي سُڌ ڇا لاءِ وِڃايل آ جانان.