سُڪون نايابُ ھو نِنڊ جو، گھڙي ڀاڪرُ نه ٿي سگھيُس،
سواءِ دردن جي ٻارڻ جو، عُمر منظرُ نه ٿي سگھيُس.
سجايو گُھنج جان تو ڀي پنھنجي چنچل پيشانيءَ تي،
ڪڏھن پر مُرڪ تنھنجيءَ جو مِٺي محورُ نه ٿي سگھيُس.
ڪنھين گُمنام کنڊر ڏي ويندڙ ھان پيچرو آئون،
سواءِ تُربت جي ڪتبي جي، ٻيو پٿرُ نه ٿي سگھيُس.
تجسُس جي تون چشمي سان، ڏسي ھان منھنجون ويرانيون
لُٽيل تھذيب جو آئون، ڪوئي کنڊرُ نه ٿي سگھيُس.
اُھا ديوانگي دِل جي، اڃا ورثو آ چاھت ۾،
سجائي چھرو چھري تي، سکي مُنڪرُ نه ٿي سگھيُس.
جِتي ٿُوھر ئي جنمن ٿا، تپن ٿا اڪ سان رُڃ ھان،
گِھڙين ھان تون گھڙي تي سو، سُهڻي ساگرُ نه ٿي سگھيُس.
لتڙ اعزاز جان منھنجي مُقدر ۾ لِکي وئي آ،
شھر جو چونڪُ ھان گھر جو ڪچو آڳرُ نه ٿي سگھيُس.
حُسيني ظرفُ آ منھنجو امُن جو آھيان خطو مان،
يزيدي سوچ جو ”ساحر“ ڪُڌو لشڪرُ نه ٿي سگھيُس.