سُڳداسي مهڪ واسيون سينڍون ڌراڙ جون
گھريون لڪيرُون ٿي ويون منهنجي نِراڙ جون
پنهنجي وچان حِجاب جي مومل وِٿي نه وئي
ڪُونجين وري ڪڪوريون سرگوشيون لاڙ جون
جھاُتيون گھگھي سُفيد مان پِستان جون ايئن
ٿوري وِٿيءَ تي جئين اُڀيون چوٽيون پهاڙ جون
چنچل سڳيءَ جي چيلهه سان کيچل هُئي ڀئونر جان
نيرڳُ نهار ٺاريون شامون آکاڙ جون
پيتا مون جام، جام ها، نرگس اکين منجھان
ڀيليون مون موجون موج سان، جوڀن جي واڙ جون
اندر جي اِنقلابَ سان تاراج تخت ٿيا
ڀوري دريون نه بند تون شيشي جي ماڙ جون
شرمائي ڇو، نِگاھ کي هاريئين گھڙي مٿان
رمزون اسان نه پرکيون جوڳڻ جي جھاڙ جون
آسڻ اياز جي تي مون پڙهيو لطيف کي
موجُون خُمارجي ويون ’ساحر‘ ڪراڙ جون