نه ھڻُ زنجير نيڻن جا، حُسن جي ڪارخاني ۾
ازل جو آئون سيلاني، رھان ڪيئن قيد خاني ۾
چپن تي آڻجان راڳي، مگر ٿي باوضو پھرين
عِبادت عِشق اوتيو مون آ ڌڙڪن جي تراني ۾
پويتر پاڪ جِهرڻن جان ڦُٽون ٿا ماءُ ڌرتيءَ مان
اسين انمول وٿِ آهيون مُحبت جي خزاني ۾
اِلاھي نُور جو تجلو، اڀيچند جي اکين ۾ ھو
جُھڪيون تبليغون سرمديون ڪُفر جي آستاني ۾
ڪُفر جي ڪيف ۾ پرکيو خُدا جو مرتبو ذاهِد
سفر هو ڪائناتن جو نِگاهُن جي نشاني ۾
اکين تنھنجين ۾ تجسُس جو، پسان ٿو اولڙو سائنڻ
ڪمي ڪنهن موڙ جي رهجي وئي شايد فساني ۾
سفر سپنن کان ساڀيان جو، ڪٺن معنيٰ ھُيو ليڪن
ھُئي ھڪ جستجُوءِ توکي، ڇُھڻ جي ھِن ديواني ۾
کُليل ڀنڀا ڪُلھن تي ۽، اکين ۾ نُور جا تجلا
عجب پنھنجائپ ڀاسي ٿي، مون کي ھڪڙي بيگاني ۾
لکيو گُمنام پٿر تي خُدا جو نانءُ مون ”ساحر“
چڙھيو ھو نُور جو سُورج، پُڳي شُھرت زماني ۾