ٿي ڳوٺ ڳِراٽين جا تون اڏين، پر منھنجي گدائي نا معلُوم
۽ چاھيان ٿو تنھنجي پھلُوءَ کان، ڇو آءُ جُدائي نا معلُوم
ڪو تنھنجي تڙپ جو انتُ به آ، چنڊ رات پُڇيو سرگوشيءَ ۾
مون آلا نيڻ کڻي ھو چيو، ھِن دِل جي ڪٿائي نا معلُوم
تو منهنجي دِل جي رِڻ پٽ تي، بي تاب اڌُوري بادل جان
اڻ پُورو برسي اڻ ڄاڻو، ڇو پياس وڌائي نا معلُوم
تو آس جي لِيڙون چوليءَ کي، پيوند ڇو ٽاڪيا مُرڪن جا
تو دِل جي کنڊر گلين ۾، رونق ڇو لڳائي نا معلُوم
ڪنھن پِياڪ جو پھلو پکڙيل هو، ڪنهن سيلاني ٿي سين هُئين
موکيءَ جي خُماريل نيڻن مان، ڪنھن اُڃ اُجھائي نا معلُوم
انسان ته ڇا حيوانُ چوڻ، ڀي لفظن جي توھين هُئي
اُن وحشي جي ھڪ ٻالڪ جي، اڳيان سيس نوائي نا معلُوم
زخمي پيرن ساڻ نچي تو گهنگرو لال ليار ڪيا
پٿر جي ديوتا کي توتي ڪهل به آئي نا معلوم
اڌ رات ٿي نِنڊ مان جاڳ وئي، ڪا ياد جي ’ساحر‘ چڻگ دُکي
چانڊاڻ ۾ اُجري چھري سان، ڪنھن جھانجھه وڄائي نا معلُوم