اُداسين جي جزيرن جو، حصو ئي ٿي وڃُون شايد
ڪڏهن هنجن جي جوڙيءَجان، ڪنڌيءَ ڪنهن تي لهُون شايد
چڪور ۽ چنڊ جان چوڙيون،وصل جون بي رُخيون پل پل
اسين ايندڙ جنم ڪيئي، ندي صحرا هُجون شايد
وڃي ٿي شام ٿُوهر جا، ڪنڊا آهن نِڙيون پنهنجون
وِڇوڙن جي تتل رُڃ ۾، لُڪن جان ئي رُلون شايد
رُلون بيتاب ڇولين جان، ڪنڌي جيڪي نه ٿيون پائِن
الڳ نيڻن جي سپنن ۾، جنم ٻيهر وٺون شايد
مِٽيءَ مان بُوند پهريءَ سان، اُٿندڙ مهڪ جان آهيون
چُنيءَتان ڪنهن ڪچي رنگ جان،تپش ۾ پوءِ اُڏون شايد
ڏِسين ٿي ڏُور ساحل کي، تون ڇُهندڙ تيز ڇولين ۾
نديءَ جي ٻن ڪِنارن جان، سفر ۾ ئي رهوُن شايد
ڪِٿي ميلاپُ پنهنجو ٿئي، آ مُمڪن باھ پاڻي جان
نِگاهن سان ٻرُون شايد، اندر پنهنجي ٺرُون شايد
وري چيچُن جي پورن سان، چڳُون تنهنجون نه کيڏينديون
اڌُوري گيت جان رهجي، وڃُون مڪمل نه ٿيون شايد
صُبح ۽ شام جان دنيا، وِٿي ماپي رکي ’ساحر‘
ڀڳي هڏ جان جُھرون شايد، ۽ آويءَ جا دُکون شايد.