بي انت ٿڌيون راُتيون، ڇُڙواڳ ھوا جُھوٽا
احساس جي گھاڻي ۾، دِل جي آ ڪوملتا
ھڪ نانءَ جي مالھا کي، پڙھندي مون ڪتيون راُتيون
ھڪ چھري کي اُڻندي بند ڏينھن جا ٿيا کاتا
ڪا دُولِههَ جي تُربت، ڪا ڄام نِندي جي آ
تاريخ جي ورقن تي پُرنور اٿئي ڪتبا
ٿڃ ڪاڻ تون ڇاتيءَ سان چنبڙيل ﺗﻪ آھين ٻچڙا
ٿڃِ آڻيان ڪِٿان سوچي، بُک پاھ ٿيل ماتا
مجبُور مُھاڻن جا، بي ستِ بُکيا ٻالڪ
ٿا سوچن لھرُن کي، ڪنھن کاڻي نيئر پاتا
آ ڏُورُ پرين منھنجو، تنھنجو به ﻧﻪ گھر ڪوئي
اچُ چنڊ ٻئي گڏجي ڀنڀورُ گُھمون سرتا
تون ناھين حياُتيءَ جو، مقصدُ ئي ويو مٽجي
مون چين ڇڏي ڏُک جا، بنواس پرين ورتا
هڪ خيال جي رِم جِھم ۾ جل ٿل آ سفرُ ’ساحر‘
هڪ خواب جي خوشبوءِ ۾ مهڪيل ٿا رهن رستا