گھٽيءَ جي موڙ جان اڪثر، ايندي ويندي، ھوءَ ملندي ھُئي.
حياءَ ۾ ريشمي چھرو، نِکاري هلڪو کِلندي ھُئي.
هميشه اڻ اُمايل ئي رھيس گھاگھر جوانيِءَ جي،
نه ڄاڻان مُنتظر ڪنھن جي، اچڻ جي ھوءَ رھندي ھُئي.
اُڃايل آبشارن جان کڻي محلاتِ مان اکيون،
ڪچي گھر ڏانهن قيدياڻي لِياڪا روز وِجھندي هُئي.
رھي اڻ ڄاڻ جيسين ھوءَ منھنجي چھري کان شرميلي،
نظم پرجوش جذبي سان، منھنجا ھر جاءِ پڙھندي ھُئي.
جتي جِسمن جا سوداگر، پشم کي گھاءَ ڏيندا ھا،
نديءَ جي پار بنجارن، سندي ھڪ وستي ھوندي ھُئي.
ڪچي آڳُر ۾ راتين جو ڪھاڻي ڪا ٻُڌائيندي،
نه ڄاڻا آءُ نانيءَ جي کٻي اک ڇا لاءِ ڦرندي ھُئي.
سُٻنڌُ ڪنھن نانءَ جو جيسين، اسان ۾ ھو نه گڏ ھاسين،
جڏھن منصُوب ٿي مونکان لڪائي چهرو رکندي هُئي
سڏيندي جنھن کي ھئي ”ساحر“، هميشه گھُٽ زندان جي،
پکين جان اُن جي نظمن ۾ آزادي ساھ کڻندي ھُئي.