چھري تي وصل جي چانڊوڪي، ڌڙڪن ۾ ڇِڄڻ جا کُٽڪا ھِن
ميلاپ وِڇوڙن جي وِچ ۾، ڪُجھه لمحا ڏاڍا اوکا ھِن
پن ڇڻ کان بھارُن ڏانھُن سفرُ ، آسان بظاھر آھ مگر
ناسُور ڀرڻ لئه ، وقتُ کپي، ناسُور نه جلدي ڀربا ھِن
مون عرقُ نپُوڙي جيون جو، ڄڻ پلٽي ڪوري ڪاغذ تي
نابين شھر جي گلين ۾، ڏِسُ آئينا هي ورڇيا ھِن
احساس کان وانجھيل دِليون ۽ پٿر جي مُورت ھر ماڻھو
تو چُونڊ ڪري ڪنهن لاءِ ڪليون، اي دوست پرويا گجرا ھِن
انسان جي فِطرت ڄاڻ ڪڏھن، او وحشي دِل جا کول ڪڙا
ڇڏ شھر اُجاڙڻ خُون ڪرڻ، ڏِس ڦُول ٽِڙيا ھُو تازا ھِن
جلون جي ھُجومن ۾ آ رتل، ھِن شھر جو ھر ڪو چونڪ مگر
ڪي نيڻ سمندر ھوندي ڀي، ٿر جيئن ازل کان پياسا ھِن
وھلُور وئين تون گيت ٻُڌي، سُرساز کان توکي نفرت آ
مون ڇيڙي دِل جي تار سڄڻ، ڌڙڪن سان ڳاتا نغما ھِن
هُٻڪار ڪري تو ، خوشبوءِ جي پوشاڪ به اُجري پاُتي آ
پر تنھنجي نيڻن ۾ شاعر، سپنن جا ھزارين لاشا ھِن
گردش کان گھڙي کن مِنٿ ڪري ، اوڌر تي وٺي مون فُرصت جا
آغوش ۾ جيجل جي ’ساحر‘ جنت جا گھاريا لمحا ھِن