ڪُنڊ ۾ تنھا پيو ھان، ڪچي مِٽيءَ جي گھڙي جان
تون رکي ڀُلجي وئي آن، وقت سُھڻي بي وڙي جان
مور جي رڙين اُڃارو، آسمان جُھڙ ڦُڙ ڪيو ھو
مون مِٽيءَ جي مھڪ اوڍي، رات ڪچي ڳوٺڙي جان
زندگيءَ جي پيچرن تي، پيار تنھنجو وٿ اھڙي
جيئن اُجھيل نيڻن سان ٻالڪ، چنڊُ سمجھي روٽڙي جان
منھنجا سپنا باز جي، چنبي ۾ ڪنھن پنڇي جيان ۽
آس ڪولھڻ جي بدن تي، لِيڙُون لِيڙُون چولڙي جان
مون ٻُڌيون ٿر جي ڀِٽُن تي، آھٽون برسات جون ٿي
نيڻ منھنجا رات مُرڪيا، ڪنھن ڪکائين جُھوپڙي جان
شل نه ٿئي اِتھاس ۾ ھي، ٻولي ماضيءَ جي ڪهاڻي
لوڪ گيتن ۾ ئي ڳايون، سِنڌُو درياھ هاڪڙي جان
ڪنھن نپُوڙي سُونھن سِنڌ جي، چيخ جھڙي چاندني آ
دلربايون ديسَ جون ٿيون ڀاسجن ڪنهن سوڪڙي جان
رات مون نٿيا گليءَ ۾، سانت کي پيتو ٿي ”ساحر“
سِنڌ جو ڪنھن نانءُ ورتو، ڏيک کُليا موٺڙي جان