نظمُ تون فِطرت جي موسمن جو گھٽائون ڪڏھين گُلابُ جانان
سُڀاءُ ۾ تون چڪور چھڪڻ وجُود ۾ پر عُقابُ جانان
ھلين ته سُڳداسي پيچرن تان، صبا به شرمائي پاڻ ارپي
کِلين ته خاموش ساعتُن ۾ سُرن جو سِرجي ڪِتابُ جانان
ھي ڳاٽ تو آ کنيو يا سرتي اُڀو آ پربت غُرُور ڪنھن ۾
اڏول سُورھ جي چال جيئن تون شُجاعتن جو نِصابُ جانان
ڇُھيو نه جنھن کي سنگيت ڪارن، نه شاعرن جي خيال پرکيو
تون ماٿُريءَ تي شفاف چشمُو ٿڌو گھڙو گُل شبابُ جانان
ڇِڄين ته رُڃ ۾ اُداس ھرڻي، مِلين ته بارش ۾ مور بڻجان
وجُود تنھنجي جو واس مون ۾، مان ڪُنوارپڻ تون حِجابُ جانان
رُڪي رُڪي تو کنيا قدم پر، ڀِڄايو پازيب دِل جو رِڻ پٽُ
مون بانسريءَ جي سُرن سان تنھنجي رڳُن جو ڇيڙيو ربابُ جانان
کٿي آ پنهنجي خيال تي مون، پکيڙي تنهنجي نفاستُن جي
ڪچي اڳڻ ۾ سُتي يا آئون ، ڏسان ٿو سُندر خوابُ جانان
گُناھ جھڙا ھُئا سي لمحا ڪٽيا مون جيڪي انا ۾ ”ساحر“
جُھڪي آ تو در جبين منهنجي گھڙي گھڙي آ ثوابُ جانان