سامھون حسين واديون، رستو آ ڪھڪشان
خُوشبوءِ ڪئي آ آجيان، گُذران ٿو مان جِتان
چھري تان چڳ ھٽائي تو، پلڪُون کنيون جڏهن
مُکڙيءَ تان ڀئونر ھو اُڏيو، سرتي حِجاب مان
تارا ڇُھڻ جي آس ٿي، آرس ڀڃي اُٿي
ٻانھُن ۾ تنھنجي آھيان، سِپ ۾ رتن جيان
سوچيان ٿو تنھنجي سونھن جون، مھتابيون جڏھن
پنھنجو وجُود ڪي گھڙيون، پائي ﻧﻪ ٿو سگھان
ليٽي آن منھنجي هنج ۾، پنھنجو تون سر رکيو
ٻيڙي وڃي ٿي ترڪندي، لھرُن تان جانِ جان
پھري آ رات ميل جي، سنجوڳ آ نئون
تنھنجي به سُونهن اڻ ڇُهي، منھنجي به دِل جوان
ڪومل بدن جي ڀيل کان، ٿڪجان ﺗﻪ پوپري
چمپا چڳُن جي ڇانو ۾، ٿورو ئي ٿڪُ ڀڃان
پھلُوءَ ۾ منھنجي شام کي، تو الوِداع ڪيو
تنھنجي بدن تان باک جا موتي ٿو مان چُمان
’ساحر‘ کي تنهنجي لوڏ هو ڪامڻ ڪکي ڇڏيو
جوڳڻ مان تنهنجي جھاڙ سان، فيضياب ٿو ٿيان