آيُون رُڳو حياتِ ۾، تڙپڻ جو موسمون
ھڪڙو ئي پلُ بھار پوءِ پن ڇڻ جون موسمون
ڳوڙھا گواھ ٿئي ﺗﻪ مان، ڪيڏو رُنو ھُيس،
تنھنجي وئي کان پوءِ سڀ، برسڻ جون موسمون
ھوءَ ڇوڪري گُلاب کي، ڳل تي رکي ڏِسي
ڪڏھين رُسن ﻧﻪ سنڌ کان، مھڪڻ جون موسمون
اُن جي نِگاھ گُھور جان جيڪر مِلي وڃئي
جنھن ڏي اوهان اُماڻيون، ترسڻ جون موسمون
منھنجي نِگاھ نينگري، لھرُون ٿيڻ گھُريو
تنھنجي حياءَ برسيون، اُڻ تُڻ جون موسمون
گُذران ٿو تنھنجي ياد جي، ٿاريلي ٿاڪ تان
جھوري وجھن ٿيون ڪُونجڙي ڪُڻڪڻ جون موسمون
پنھنجا حِجاب ارپنا، جنھن کي ڪندينءَ پري
تنھن جي حياتِ چاھ ۽، چھڪڻ جون موسمون.
آٿت نه ڪو اجھو ٿيو جيون جي نٽهڻ ۾
ساحر هميشه چوڙيون ٽسڪڻ جون موسمون.