گھڙو ڀڳو ته گھوريو، ڄمار آ لُٽي وئي،
اي سِنڌ تنھنجي سينڌ جي، بھار آ لُٽي وئي.
نِظام ڄام جون اکيون، ننگر جو دردُ ٿيون پسن،
وفا جي ھر نِھار جي، بزار آ لُٽي وئي
نه ٻيڙيون نه رڇ سي، مُھاڻيون نه کاريون،
نِمائي ھر ادا حياءُ، نِھار آ لُٽي وئي.
صبُوح سا نه شبنمي، نه شام ڪا ڪجل ڪجل،
نفيس ھر ڇُھاءَ جي، به سار آ لُٽي وئي.
ھُجي ڪو ھيڪلو سڄڻ، ته درد کي سھي وڃون،
اسان جي پُر بھار ۾، سنوار آ لُٽي وئي.
آ گيتُ گيتُ سُڏڪيو، رُني آ تند تنبُور جي،
گُلابي شام جي سڄڻ، اُڏار آ لُٽي وئي.
وِٿي رُڳو وجُود کان، ھُجي ته خير دوستو،
پرينءَ جي سُرخ چپ تان، تنوار آ لُٽي وئي.
ڇلانگ آ نه روجهه جي، نه مور جي ٽھوڪ سا،
نديءَ جي سونھن ”ساحرو“، اُڀار آ لُٽي وئي.