تنھنجي دِل جي ڌڙڪنن جو، گيت ٿيان خواھش ھُئي
مان ھُيس ڪچو گھڙو، تنھنجي بي رُخي بارش ھُئي
ھر دفعي گُذري ويسُ، گُونگي گليءَ مان بي خبر
ڪيرُ ڄاڻي خواھشُن جي، ڪيتري آتش ھُئي
ڏينھنُ سارو سيڪيون، جاڳيل اکين جون مون لِڦُون
پل ﻧﻪ جن تي پُورجڻ جي، رات ڀر بندش ھُئي
نِنڊ جي آغوش کان اڳُ، ياد جو جھرڻو ڦُٽو
چنڊُ ڳھريل ڳوٺُ ڀاسيو، مُند پڻ مئڪش ھُئي
سمُنڊ جي ڪنھن زِلزلي جان، دِل ڌُڏي اکڙيون ڀِنيون
ڳيت ٿي پل ۾ اجل جو، ھڪ حسين ڪاوش ھُئي
تنهنجي ڀاڪُر کان جُدا ٿي، ساھُ مون چاهيو کڻڻ
رات اِن ئي ڳالهه تان ٿي، پاڻ ۾ رنجش ھُئي
دير تائين ٻارڙيءَ کي، گنڊ ۾ ڏسندو رھيُس
ڪنھن جي دِل جو ڳچُ ھُئي جا ، چنڊ کي لرزش ھُئي
ٻن اکين جان ، ڏيک ھڪڙي ۾ مِلياسين مُرڪندي
ٻن ڪِنارن جان جُدائي، وقت جي گردش ھُئي
مون ڀِٽائيءَ جون سِٽون جُھونگاريون ’ساحر‘ پئي
شام تنھنجي سُرمئي، نيڻن جيان دِلڪش ھُئي