کٿُوري ساهن جي وارتا جو وطنُ هُياسين
اسين به ڪنهن جي حِنا حياءَ جو وطنُ هُياسين
ڪٺور موسم جون چِلوِلايون، چُڳن ٿيون يادُون
گُلاب رُت جي ڀنل هوا جو وطنُ هُياسين
ثواب جان هُئي پِناھ تنهنجي نِنڊاکي نچڻي
گُناھ راتين ۾ پارسا جو وطنُ هُياسين
اِنجيل جهڙين اکين ۾ هاڻي نه آ تقدُس
ڪڏهن مُقدس راحِبا جو وطنُ هُياسين
وضُو هو جنهن جو وجُود هردم اُنهيءَ پريءَ جي
حِجاب لمحن ۾ مرحبا جو وطنُ هُياسين
مريض رُوحن جو سِنڌ مسڪن بڻي آ ڪڏهين
عظيم قومن جي واسِنا جو وطنُ هُياسين
ڪڏهن نه سڻڀي گرھ تي هرکي نِگاھ پنهنجي
ٽِياس تي ڀي اڏولتا جو وطنُ هُياسين
رباب تي ڪنهن گُداز ڌُن جو سُرُور ’ساحر‘
اُداس ڪُونجن جي هر صدا جو وطنُ هُياسين