معصُوم مُحسنن جي، ايثار جو صلو آ
حق جو عظيم ڏيئو، سُورج جيان چٽو آ
دنيا جي گولڙي تي، گُمنام ڳوٺڙو ھو
پارس ڇُھيو ﺗﻪ ڪربل، مُھذب خِطو بڻيو آ
اسلام فخر لائق، بڻيو آ گر جھان ۾
ابن عليءَ جي سجدي، بخشيو سو سوجھرو آ
اِتھاس جي پنن تي، پُر نُور روشنين جو
ھڪ قافلو ازل کان، محوِ سفر رھيو آ
گھرا اُداس بادل ماحول تي پکيڙيا
مُحرم جو چنڊُ شايد آڪاس تي چڙھيو آ
تاريخ مان سبقُ ڪو سِکيو ﻧﻪ بي وڙا تو
ڪِردارُ تنھنجو اڄ ڀي، پھرين جيان بُرو آ
خوني چنبا کُتل ھِن، جيئڻ جي ھر جتن تي
مظلُوم تي ﺗﻪ اڄ ڀي، ظُلمن جو سلسلو آ
ڪھڙي طرح به جنگ جو، ورجاءُ آ تباھي
درميان وحشتن جي ھيسيل امنُ کڙو آ
ھر بُوند جو سفر آ، معصُوم جي چپن ڏي
پياسو فراتُ ’ساحر‘ جلٿل وري ﻧﻪ ٿيو آ.