دِلين جي ديس ڏي ڀيرا اکين ۾ چاﮬ جو رستو
انوکو پنڌُ آ پيارا، عجب ويساﮬ جو رستو
سنوارڻ جون سوين توکي سڏين ٿيون شاھراھون تو
پڙھيو آ ڪھڙي مڪتب مان،فقط ڀڃ ڊاﮬ جو رستو
ڳڙڻ ڏي لُڙڪ روڪيندي،چريا ناسُور ٿي پوندئي،
اٿئي بھتر سمندر تي، کُٽي درياﮬ جو رستو.
اِجھو پُرنورُ صُبحن جا اکيون سيلاب ماڻينديون
اِجھو ئي انت تي پهتو انڌو اونداھ جو رستو
خُمارن جي کٿي اوڍيل، ڏِسي سرگوشي پاڇي ڪئي وڃين ٿو بي ڊپو ڪاڏي، وٺيو بيگاﮬ جو رستو
ٽِشو پيپر جيان اُڇلي، ڇڏيئي ڪچرو مون ميڙيندڙ
يتيمن کان ورتو جانان، وري اُتساﮬ جو رستو
ﻧﻪ ياري چنڊ سان جن جي ﻧﻪ رنگن سان ئي پنهنجائپ
ڪڏهن فِطرت جي ويرين ڇا لڌو اﻟﻠﮧ جو رستو
زهر جي ڳيت امرتا ڏِني سُقراط کي ”ساحر“
اسان ڀي عِشق ۾ ڳوليو آ سچ ساڃاھ جو رستو