چنڊُ ننڊاکا خواب نِپائي نيري اُڀ تي چڙهندو هو
گھر گھر جي آڳر ۾ هڪڙو سُندر سپنو رچندو هو
شام جون سُرمئي اکيون ٿيندي، سڳيون چيلھه سان گسنديون هون
پاڻياريءَ جي پايل سان گڏ جيءَ جھروڪو کُلندو هو
چيڪي مِٽيءَ جي خوشبوءَ ۾ ماءُ جي ممتا ڳوھيل ھُئي
ڇانو پکيڙيل ٽالھيءَ جو وڻ، بابا جھڙو لڳندو ھو
اوطاقُن جا آڳُر مڪتب، تھذيبُن جا ھوندا ھا
مچ تي مِڙيل پروانن جو، گيتُ شمعائون اُڻندو ھو
ھُن جي گلين منجھه ھزارين، معنائن جا مُرڪز ھا
شھر مسيحا جو ھر منظرُ، ديد جي قابل ھوندو ھو
پُل جي پريان، واھ جي ڪپ تي، بڻجارن جي وستي ھُئي
بڻجارن جي وستيءَ ڀرسان، دِل جو ڌڙڪو وڌندو ھو
بوڙينڊي تي راڻو ڇيڙي، رکندو سامھون ڪاڪُ محلُ ھو
اڌُ خُدا جو راڳي ھو ڄڻ، زخم پُراڻا سُبندو ھو
چانڊوڪين جي چنچلتا ۾، هاڻ به ميندي مهڪي ٿي پر
ڪيفُ الڳ ئي تو سنگ ساحر، ڀيڄ ڀِنيءَ جو رچندو ھو