اڌُوراڻي لُڳڙ وانگي، چُڙيا آهيون
اسين جِسمن کي ماپڻ لئه، جُڙيا آهيون
يتيمن جان ڪئي پرورش، آ ڦُٽ پاٿن
گُناهن جي گُلن وانگي، ٽِڙيا آهيون
اڌُوري مُسڪراهٽ جي، پناهُن ۾
ڪنهين ڀيلي گھڙي وانگي، سڙيا آهيون
نه ڪنهن ڀڳوان جي مُورت، ئي بڻياسين
رُڳو قبرُن جي ڪتبن لئه، گھڙيا آهيون
هُنر پنهنجو نه نِکري هو، سگھيو تڏهين
ڪنهين بن ذوق چيچُن سان، ڇِڙيا آهيون
نه ڪوئي حرفُ آندوسين، پرين تو تي
اندر ناسُور جان چُپ چُپ، ڪڙهيا آهيون
ضرورت مُسڪرائي هو گَلي لاتو
اٻالن جا ڪڏهن ڀرما تڙيا آهيون
کٿُوري سِنڌ جي سُرهاڻ ساراهي
مِٽيءَ جي عِشق ۾ ’ساحر‘، ٿِڙيا آهيون