گُذرياسين جڏھن ڀي مندر کان، ھڪ بي حِس مورت ياد پئي
معصُوم نگاھن جي پويان، بي درد آ سِيرت ياد پئي
ڪلهه جھيل ڪنڌيءَ تي ويجھو ھا، ويٺل ٻه ڏٺا مون پاڇولا
ھو رُوح جذيرو ڇِرڪي پيو، وِڇڙڻ جي قيامت ياد پئي
ھيڏانھن سُھانا خواب لُٽيا، ھوڏانھن جواني وِکري وئي
بي انت رولاڪيون ارپيون جنھن، ڪافر سا صُورت ياد پئي
بي درد شھر جي گلين ۾، مان ٺوڪر بڻيُس پٿر جان
واھڻ جي ھڪڙي پاڪيزه، بي لوث محبت ياد پئي
ھو ڀونءِ سان ناتو ٽوڙيو مون، پر هو نه قبوليو جڏھن خلا
رِشتن جو تقدُس ياد پيو، تھذيب جي عظمت ياد پئي
مخدُوم بِلاول جو ڪتبو، نيڻن سان پڙھيو چُميو مون
انسان جي مُهذب قدرن لئه، محبُوب عِبادت ياد پئي
تون آٿت جو درياھ ھُئين، مون جھڙن بي وس ماڻھن لاءِ
بارُود ۾ گُونجيو شھر جڏھن، پوءِ تنھنجي قِيادت ياد پئي
ھي تنھنجي نظر جو دوکو آ، ٿو چنڊُ نه ڪنھن جي ميتُ ٿئي
برباد ٿي پرکيم ڏاهن جي، ھر ڪائي نصيحت ياد پئي
وِچ راھ ۾ ھلندي ياد نه ھو ، ڪنھن ساٿ ڇڏيو ھو مُشڪل ۾
اڄ تنھنجي تباھين تي ”ساحر“، سپنن جي شھادت ياد پئي