ڀرپُور رات بارِش، برسي سُڃين بنن تي
تنهنجي به ياد سُپرين، گھنگهور ٿي گسن تي
برباد ڀروسن جا ، نيشان ڪو نه مِٽبا
ناڪام آسرو آ ، ڳوڙهن جيان ڳلن تي
بنجر زمين جهڙو،چهرو آ منهنجي سامهون
پوپٽ جو رقصُ ليڪن، جوڳِڻ جي آ لٽن تي
ٿُوهر جي ڇانوِري ۾ ، ويٺل اُداس هرڻي
رکجان نه ڀروسو ڪو ،ڪڪرن سان پُر گگن تي
تنهنجي وصل جا لمحا، ايئن اُداس دِل تي
ٽانڊن جو ناچُ جيئن ڪو،ڪاغذ جي آ بدن تي
چهري جي چاندني ڪا،اندر جو عڪسُ ناهي
پازيب ڇوڙي نچڻي، سُڏڪي پئي هٿن تي
وحشت جي باھ ڀڙڪي بُنياد سيڪجي ويا
عاشُور جي آ موسم محبُوب ڄڻ وطن تي
پُتلين جيان نچُون ٿا، سياست بڻي مداري
غيرت غُلام ٿي وئي، وئشيا جيان سِڪن تي
تنهنجو به ساٿُ ساحر سُورج تي ڀُورو بادلُ
منهنجو وجُود شبنم،پٽ تي ڇڻيل پنن تي