ھِن شھر ۾ ھاڻي ڪو، خُود دارُ رھيو ڪونھي
پڙھُ شُڪرانه مُنصف، گُنھگارُ رھيو ڪونھي
ڪنھن لاءِ اچي در تان، موٽيو ٿي وڃين ھر ھر
خوشبوءِ جي ڪهاڻيءَ جو ڪِردار رھيو ڪونھي
ڪنھن لاءِ تتيءَ ڳاھيون، ھن شھر جي رستن کي
جنھن رولاڪيون بخشيون، دِلدارُ رھيو ڪونھي
چؤ هاڻ مسيحن کي، ٻيو ڪوئي هُنر ڳولن
ٿيا خاڪِ نشين سارا، بيمارُ رھيو ڪونھي
گھاگھر کي اُمائي جنهن درياھُ بڻايو هو
پاڻياري گھاٽ تي سو، ڪُنڀارُ رھيو ڪونھي
پِنبڻن سان ڪري پنڌُ جنھن، محبُوب ڏي وڃبو ھو
درياھ جي ھُن ڀر سو، ميھارُ رھيو ڪونھي
جُھومر ھو سِتارن جي، جو لاڙ جي ماٿي تي
ڪنھن کي ٿي ھوا ڳولين، وينجھارُ رھيو ڪونھي
سڀ ڪافر مؤمنَ ٿيا، ۽ پياڪ ولي ٿي ويا
بازارِ مُقدس ۾، بدڪارُ رھيو ڪونھي
سُرخَن به ڪري گيڙُو، پوشاڪ ڇڏي ”ساحر“
ڪا لال گھٽا اُٿندي، آثارُ رھيو ڪونھي