اُداس دڳ تي تو ڇڏيو، خُمار ۾ بھار کي
بِنا ڪفن اسان دفن، ڪيو يتيم پيار کي
عجيب روڳ دوستو، گھٽا جي گُھور برسيا
لُڙھيا سين لھر لھر ٿي، پُڳاسين ڪنھن نه پار کي
مري جُھري ھو جوڙيو، ڪکائون دِل جو آستان
خصيصُ خواب تو چيو، صدين جي اِنتظار کي
پُڪاري ڪُونج ڪيترو، لُڇي لُڇي مري وئي
وڌي نه ڪنھن به روڪيو، اُگھاڙي پر ترار کي
وري جلاد وڱريو، اڏيءَ جي ڇنڊ ڦُوڪ ٿي
دُوار تنھنجو دِلرُبا، ڇڏي چُميو سين دار کي
نفيس چيلهه تي دِلو، ڏِٺوسين ٻک ٻانھن ۾
ٻريون اکين جون ماڻڪيون، ڪيوسين ياد يار کي
بھار ڀئونر ڌاريا، جڏھن به چنڊُ مُرڪيو
شرير ياد دِلرُبا، تپايو دِل جي تار کي
ڪڏھن ته رُڃ ماريا، ڪڏھن شِڪار تاڙيا
ھرڻ ھٺيلا ’ساحرو‘، پُڳا تڏھن نه تار کي