ناڪام خواھشن جي گُمنام تربتُن تي،
ڳوڙھا مون رات ڳاڙيا، برباد حسرتُن تي
تنھنجو سُفيد چھرو، مون راحِبا ۾ ڳوليو
گِرجا جي پارسائي، مُرڪي پئي چپن تي.
گھريون اُداس راتيون، يادُن جي سرد موسم
پل پل وڏاڻ جھڙو، ڪڙڪيو ھو ڌڙڪنُن تي.
ٻاھِر نه ڄاڻ ڪنھن جي، گھُٽيل صدا رُلي ٿي
منھنجو ڌِيان ھر پل، ڀٽڪيو ٿي دِل دڳن تي.
تنھنجي اکين مان جل ٿل، بڻيو ته رات منھنجي
دِل جو شفافُ بادل، برسيو ھو رِڻ پٽن تي.
مينار ڀروسن جا، ڪاغذ جي ناو نِڪتا
ڪُنڀار چِٽ سُھڻا، ڪڍجان نه تون گھڙن تي.
ڪويل جي ڪُوڪ ڪُچلي، ڳيرن جا ڳيچ گُھٽيا،
خوشبوءِ خُودڪشي ڪئي، پٽ تي ڇڻيل پنن تي.
چھري جا گُھنج اُلجھيا ڪلھه شام آرسيءَ سان
مايُوس پل ڪو سِرڪي، ويٺو سکي ڳلن تي.
خوابن جي چِترڪاري، لحظي ۾ آ لُڙھي وئي
يادُن جي برف ”ساحر“ سيڪيان ٿو مان خطن تي.