سھيڙيو تو نه پن پن جان، گلين جي گردِ ٿي وِياسين
اُداسيُن جي ڪڙھائيءَ ۾، ڪڙھي بي درد ٿي وِياسين
لٿل پوشاڪ جان چوڙي، اوباريل جسم جي کيتي
اسين ڪنھن فاحشا تن جي، حصي جو درد ٿي وِياسين
رھي اڻ ڄاڻ پٿر جي، اُھا مورت جيان جنھن جي
تپسيا ۾ خودي تِياڳي، صدين لئه سرد ٿي وِياسين
اسان جي سانوري دِل ۾، سڀئي ھا سانورا لمحا
اوھان جي شھر اُجري ۾، تڏھن ئي رد ٿي وِياسين
پرين درياھ ڌرتيءَ جا هميشه گھاءَ ڌوئندا ھِن
اسين رِم جِھم فضا ۾ پر، اُڃايل فردُ ٿي وِياسين
ڪيون تو ساھ جون مون کان پري سُڳداسيون جڏھين
لڪيرُن سان پرين اُلجھي، اکين ۾ ذرد ٿي وِياسين
شھر جون ڪھڙيون ھمدريون، خِزان آلُود چھرن سان
اڪيلائپ جا اوڇڻ خُود، خُود ھمدرد ٿي وِياسين
سمندر ۽ ھوا وانگي، ڦِٽل ھو چين ۽ ”ساحر“
ڪنھين بيواھ جي قسمت جان ھُئا جامِد ٿي وِياسين