ڄاڻا نه اوچتو ڇو، پنڇڻ لٿو چپن ۾
مُسڪان خُودڪشي ڪئي، دِل جي اُداس بن ۾
پردو کڻي اچانڪ، پويان مُڙي نهاريئي
چمڪو ٿيو وِڄ جو ڄڻ، ڪڪرن وِچان گگن ۾
پاڻيءَ سُفيد ۾ ها، ڪريا ٻه انب جاڙا
اُڀري ها چُگهه ڊهي ويا، تنهنجي ٻنهين ڳلن ۾
جھونڪي هوا جي ڪورو، مُکڙيءَ جو تن اُمايو
نانگڻ جيان سِيانڊو ،سرڪڻ لڳو بدن ۾
جھُرندي آ رت ڳڙيءَ جان، دِل ۾ وصل جي موسم
هُرندي آ آنڙيءَ جان، يادُن جي رُت اکين ۾
سادا ڪوي نه ڄاتو، لفظن جي راند کي تو
اڻ ڄاڻ ڪوڙڪي هُئي، چهرن رنگين لٽن ۾
ڳوليان ٿو، پاڻ ۾ مان، ظالِم اُهو مُصوِر
ٿُوهر جان مون کي ويو آ ، ٺاهي جو رِڻ پٽن ۾
ڪهڙي شِڪست ساحر، کنڊرُ ڪري ڇڏيو آ
موهن جو ڏيک آهيان، جيون جي هر جتن ۾