ڪيڏو ته اُداس لڳو ڪلھه شام سمندرُ ھو
اڻ ڄاڻ ڪوئي صدمو، يا منھنجي اندرُ ھو
جنھن جي تو تباھين تي، مندرُ ۾ ڏيئا ٻاريا
مُحرم جي ڏھي جھڙو، تنھن گھر جو منظرُ ھو
پاتال ۾ وئي اُڇلي، ھڪ ننڍڙي خواھش اڳ
محبُوب جي نظرُن ۾ هي شخص سِڪندرُ ھو
ڇالا به اکين ۾ ھا، ڪا پياس چپن تي ھُئي
بي نام ڪوئي سپنو، ۽ شھرِ ستمگرُ ھو
فتوى جي فروشن کي، اوگھڙ ئي نظر آئي
پر وقت ڪيو ثابت، سرمد ته قلندرُ ھو
لُڙڪن جو ڪفن پائي، ھر آس دفن ٿي وئي
ويران سرائي جان نيڻن جو بندرُ ھو
جنھن جاءِ مِليا آهُيون، رابيل لڳن راھون
جنھن جاءِ ڇڄيا ھاسين، هر منظرُ بنجرُ ھو
گُلفام گلين ۾ اڄ، گُمنام مُحبت آ
پھرين ته شهر ’ساحر‘، ڪيڏو نه تونگرُ ھو