خُون اوڳاڇي سج مري ويو، ذرديون اُلٽيون چنڊ ڪيون
وڻجارن سان ڪيڏيون تعديون، مانڊا تنھنجي منڊ ڪيون
وقتُ ٿيو آ سڻڀي ماني، آ ﻧﻪ نڙيءَ جي ڳيت بڻي
پينُون ٻالِڪ اوبر ڀت تون، آڻ ﺗﻪ گڏجي ونڊ ڪيون
آويءَ مان ھُئي پڄري آئي، پڪو عِشقُ ڪُنڀارڻ جو ھو
ڪوري گھاگھر شھر اُمائي، نيڪ نِگاھون کنڊ ڪيون
پاٽِ ﻧﻪ پلٽي لپ اٽي جي، ڪوھيارو جيئن لحد لٿو
چڻگ نه ڪا ڦُلهار ۾ چمڪي، سپنا ڪيئن سر کنڊ ڪيون
آرائڻ جون ڇاُتيون ڇِليون، خوشبُوءِ پوپٽ رنگ رُنا
مُردارن جون لُٻيل لويون، پوتر ڪو ﻧﻪ سمُنڊ ڪيون
ايئن ڪنول جي عظمت ڀيلي، ڀوتارن جي ڀيڙ ۾ وئي
جيئن مُقدس شھر تي ڪاھون، گڏجي مُھذب گنڊ ڪيون
انگ ڍڪڻ جي اڳڙين ڪارڻ، ٽوپن ۾ آ نُورُ ڏِنو
باقي امڙ مان ست جون بوندون، چُوسي موجون جنڊ ڪيون
آنڌي ھُئي يا سج گرھڻ ھُئي، ساجھر ھُئي سڪرات وتل
جُھڳيون لوڙھي ، ڪچيون ڀِتيون، قبرُون درياھ کنڊ ڪيون
تو به پڙھڻ اِتھاس کي ڇڏيو، شھرُ اڳي نابينو ’ساحر‘
ڪينجھر جون کستوري شامون زھريليون ڪنھن گھمنڊ ڪيون